Siebenbürgisch-sächsische Lieder



Et schalt a Klang durch aus Gemin, F-Dur


Et schalt a Klang durch aus Geming,
deut as an Freugchen lokt.
Mir waßent allen griß uch kling,
am scheßt et wird an Brokt.
Wi wit et sen, wi wit et sen,
mir waßent alle gaut.
/: Dat hech an Brokt zem hischen as,
deut bast gewaß nuar tau.:/

Da Reaf daue meß en Heuldüng hun,
wunt üngdresch glatt net git.
Si boinch em saue un de Steawel un,
Dat saue uch Waingmren drit.
Tau bast da Reaf, tau bast da Reaf,
der Steawel as uch haue,
/: schloing dech am an amschloing dech feast,
en ward seng Brokt, seng Frä.:/

En Krünz hea an der Hüngd nau drit,
an Zadel ugepeilt.
Harr gaf dat an Erfallüng git,
deut wuat der Zadel spracht.
Nuar net vergeaßt, nuar net vergeaßt,
wau glacklich ir nau sech.
/: Dinkt uch un aus, dinkt garn zerack,
un daue heasch Jujendzech.:/

Leawt wual ir schatzig Stuwen meng,
an dean ech hun gehaust.
Ech meß nau beuld meng Wirtan sen,
meß bän auf ijan Faust.
Nuar da Gesaungd, nuar da Gesaungd,
seul Gott der Harr aus gean.
/: Drä wuat det Schacksaul mat sich bruanch,
deut walln mir auf aus nean.:/

Det Scheßen nit nau nichemi Uanch,
et get mat Paulwer un.
Mit nean aus Bißen an da Huanch,
daue mir vum Dappner hun.
Scheßt dat et kracht, scheßt dat et kracht,
ir Wirtschaft seul gedeun,
/: esefelt Galden selt ir hun,
wau wuat haue Scherwen leun.:/
 

Mir Wallen Bleiwen Wuat Mir Sen F-Dur


Mir wallen bleiwen wuat mir sen
Gott half aus enzt uch aingchen.
Mir waßen wuat mir schalding sen,
den Diden uch den Kaingchen.

Mir wallen leajen feasten Graungd,
af Treue uch Gottes Glüwen.
Drä kent ir kun, mir sauen ech zau,
det Härz kent ir net rüwen.

Aus Härz as detsch, aus Gott as detsch,
un aus uch ausen Kaingchen.
Mir wallen bleiwen wuat mir sen,
Gott half aus enzt uch aingchen.

 

Bild links: Anschrift an einem Haus in Luxemburg. 
Siehe: Mer wellen bleiwen, wot mer sen

 

Af Deser Iard C-Dur

Gedicht: Ernst Thullner Musik: Hermann Kirchner


Af deser Iard dä as a Lüngd
si heasch as nichen üngdert,
ech seant mech aing nä em zerack
wau ech da Walt durchwüngdert.
wau ech da Walt durchwüngdert

An desem Lüngd as en Geming,
si inich wau a Gaurten,
an hescher hun ech net gesaun,
af alle mengen Faurten.
af allen mengen Faurten.

An dear Geming dä stiht an Haus,
haut nichen prachtig Hallen.
Und doch haut uch det Kenüngschlauß
mir net esi gefallen.
mir net esi gefallen.

Dann an dem Haus dä wunt meng Schatz
di mir da Treue geheulden.
Und all meng Freuch und all meng Glack,
as an dem Haus entheulden.
as an dem Haus entheulden.
 

De Recklich Mäd F-Dur


Et waur emol en recklich Mäd,
am daue sich munch en Kneacht garn dreht.
Si weiß wau Maulsch, si rit wau Blaut,
doch lider waßt saue et ze gaut.
/: Dat saue am allerheschten waur.:/
Hm, hm, cha, cha.
Am allerheschten waur.

En stattlich Bursch`di wüll saue hun
uch saue wüll an uch garn zem Müng.
Wel hea en wacker Kont uch fesch,
doch wau hea saue zuer Frä drä hesch.
/: Sie stallt saue sich als will saue net.:/
Hm, hm, cha, cha.
Als wil saue warlich net.

Ach, Mottero ech bleiwen haue,
net geat mech schin dem Misch als Frä.
Waram dann net tau Güldichet meng?
Ir wart det stattlichst Paur jä sen.
/: Ech ban halt doch nauch vil ze gang.:/
Hm, hm, cha, cha.
Se waur nauch vil ze gang.

Der Motter waur et glat net reacht,
et det er Lid am desen Kneacht.
Doch sät saue wau et dir gefallt,
tau seult dir wealen wean tau wallt.
/: Ech zwoingen dech zau nichem net.:/
Hm, hm, cha, cha.
Saue zwüng se warlich net.

Kom hat de Mäd de Read gehirt,
si waur afist saue günz bekit.
Af ist waur det verstallen aus,
uch schneall platzt ar det Woart eraus.
/: Ach, Motter, Motter zwoinch mech doch.:/
Hm, hm, cha, cha.
Ach, Motter zwoinch mech doch.
 

Branchen um Gealen Ring C-Dur


Branchen um gealen Ring
fleßt durch da günz Geming,
fleßt Deuch uch Nauicht.
Aus dem sich allen Letch,
Waincher uch Sommerszetch.
/: Weusser hun brauicht.:/

Gongelchen flitan kit,
draift bas heat Weusser nit.
Spaß allerleu.
Spaß di gewant a Lauch,
Krauch af zwea Dil zerbreuch.
/: Schreue nau nuar schreue.:/

Hans spraicht genauch foar hetch,
schmaißt da Sens af an Setch.
Neuß wau gebaut.
Stallt sich unt Branchen un,
tankt sich uch an da Grun.
/: Wun hea ing haut.:/

Wüngdersmüng kit eraf,
sprit sich seng Zadern af,
haut afgedascht.
Wun hea nor Honger hät,
Pauli gor ongem brauech,
/: det Branchen lischt.:/
 

Baum Huantertstroch C-Dur


Baum Huantertstroch,
di blautch gor heasch am Mäuen.
Dä süng e klinzich Vijelchen,
en Lid vun Loiw uch Treue.

Baum Huantertstroch,
mir seußen Hüngd an Hüngd.
Mir wauren an der Mäuenzetch,
de glacklichsten am Lüngd.

Baum Huantertstroch,
un Auschied geng et nau.
Kam beuld zerack, kam beuld zerack.
Meng allerlaufster tau.

Baum Huantertstroch,
dä satzt an traurich Med.
Der Voajel schwecht, der Huanterstroch,
di haut longhar verblauech.
 

Angderm Lirber C-Dur


Angderm Lirber seuß ech ist,
mat meng´m inijen Schatzken.
Wau da Sonn´wüll aungdegän,
geud hea mir dírscht Matzken.

Daunkel wuard et an dem Tal,
alle Vijel schijen.
Doch an ausen Härze waur,
Sonnescheng gezijen.
Sonnescheng gezijen.

Sainch dem Äwend sen nau schin,
vil, vil Gär vergongen.
Doch am Härzen as da Sonn´,
nakest aungdegongen.
Nakest aungdegongen.

 

Mer wällen bleiwen wat mer sen 

Mer wällen bleiwen wat mer sen, Gott hälf es enzt uch ängden!
Mer wässen wat mer schäldij sen,
Den Dieden uch den Kängden.

Mer wällen liejen fiesten Grangt, of Troi uch Gottesgluwen.
Dro kent ir kin, mer sähn ich zeau,
Det Harz kent ir net ruwen.

As Harz es detsch, as Gott es detsch, än os uch osen Kängden.
Mer wällen bleiwen wat mer sen,
Gott helf es enzt uch ängden.
 

Der Äwend kit erun F-Dur


Der Äwend kit erun
wau friedlich aset wau stall.
/: Meng Branchen ech kun, ech kun,
wel ech mat dir readen wall.:/

Mat allem mengem Glack,
küng nuer zau dir ech kun.
/: Nuer dir küng ech et sän,
wau garen dat ech an hun.:/


Ach, Branchen küst tau mir
deut def Gehimnes uch sän.
/: Auf die mech uch garen haut,
dean ech am Härzen drän.:/


Cha, cha deut küng ech dir sän.
hea haut dech uch esi garn.
/: Hea küm zau mir erun,
doch tau waurst schin längst dervun.:/
 

Da Astern F-Dur

Gedicht und Musik: Grete Lienert-Zultner
Da Astern blauen ingsam am Gärtschen,
da Medscher gän soingend verbaue.
/: Der Män, der Män di schench iwer da Giwel.
der Harwest, der Harwest as haue.:/

Kam lehn dech nuar feast um meng Schülder,
deng Zeren daue sen esi hiß.
/: Hech küng, hech küng ech dech nauch ist amschloingen,
wi wiß, wuni weder, wi wiß.:/

Da Astern blauen ingsam am Gärtschen,
da Risen sen longhar verblauch.
/: Schläf faut, schläf gaut tau meng inijet Härzken,
schläf gaut, dann det schiden as haue.:/
 

Dä Derhim Blauen De Veulchker B-Dur


Dä derhim blauen de Veulchker an dem Gärtschen um Ring,
doch ech küng nichen klauwen, doch ech küng nichen klauwen,
und ech ban esi eling, eling, eling.

Dä derhim fleßt meng Brantschen an dem Gaurten um Rech,
und daur schmieß ech meng Veulchker, und daur schmieß ech meng Veulchker
en trä ziech ech ewech, ewech, ewech.

Dä derhim an den Bimen blauch et weiß wau der Schni
doch ech küng nemi himen, doch ech küng nemi himen,
und deut dit esi wieh, si wieh, sie wieh.
 

Iwer de Stappeln

Iwer de Stappeln blest der Wängd.
Hirst te, wä det Schwälwke sängt:
/:Af Wedersähn!:/

"Morren meß uch ech dervun!"
"Wonni wirst te weder kun?"
/:"Dåt wiß ich net!":/

"Ach, wä hisch huet der Sommer gebläht!
Na äs alles wielch uch mäd.
/:Et äs verbä ...":/

"Tausend Blomen brängt weder der Må,
wuer ich uch zähn, ech bleiwen der trå.
/:Dåt gliw gewäß!":/

Iwer de Stappeln blest der Wängd;
hirst ta, wä det Schwälwke sängt:
/:Af Wedersähn!:/

 

Motterharz

Text und Weise von Georg Meyndt

Motterharz, tea Adelstuin, hart äm Drean uch Dâlden,
druist et alles gâmz elluin, wat de Känjd verschâlden;
froast dich, wonn sa riecht gedoan, hâust sa riecht erzuâgen,
kâst ân änjden nâuch verzoan, moier sâ dich bâdruâgen.

Motterâug, tea seßer Stärn, iwer denje Känjden,
wuist wea sich är Wiech verwärr'n, än de riechten ändern.
Hâust vu' Klennem sa bewâcht, wonn de Wôlken droaden;
wonn det Gloick än' wedderlâcht, foinkelst tea vur Froaden.

Motterhâmd, tea Gâuld uch Gäut, hälffst un âllen Danjen;
wonn dâ Känjde sänkt dâr Mäut, bäst tea änj zâ Hoinjden.
Greifst fuâr sa moir än det Fuier, hälffst än âlles bruiden,
lihrst dâ Nut, det Eagâheier, durch dâ Fleiß ârdâlden.

Mottermollj, tea iwij Quwall, geâuder, frommer Lihren,
werschtst dâ Känjd moir ius der Hall gärn zâ Gott bekihren.
Biâtst fuâr sa ä grußer Nut, biâtst fuâr änär Sanjden;
Se sa gloicklich, wird der Dud dech nâuch leichter fainjden.

Biât ir Känjd: det Motterharz suil äus long nâuch liewen;
Motterâug verhoad dâ Schmerz, mauch den Wiej äus iewen;
Motterhâmd da hälf äus troa, schätz äus vuâr Verdärwen;
Mottermollj as Bibel soa! Motter saul net sterwen!

 


 

startseite
design: lauer
e-mail:
info@siebenbuergersachsen.de